Μια στιγμη ελευθεριας.

Κάνει κρύο. Έτσι μου λένε τουλάχιστον. Εγώ δεν κρυώνω. Όλοι περπατούν γρήγορα να κρυφτούν απ' τον αέρα, κουρνιάζουν στο εσωτερικό των μπουφάν τους, τρέμουν, αγκαλιάζονται και προσπαθούν να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Εγώ περπατώ, φορώντας όσο λιγότερα ρούχα μπορώ. Νιώθω τον αέρα να με αγγίζει, να με διαπερνά. Έρχεται σε επαφή με τον ιδρώτα στο σώμα μου και ξέρω ότι μετά θα κρυώσω. Ίσως να αρρωστήσω κιόλας. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει. Θέλω να νιώσω την υφή του αέρα. Την ένταση του κρύου. Αυτή τη μοναδική αίσθηση που σου προκαλεί ο κρύος αέρας. Τη στιγμιαία απομόνωση από τον κόσμο γύρω μου. Και την ελευθερία.

χαμογελαω :)

Σε σκεφτομαι. σε σκεφτομαι συνεχεια. Δεν το καταλαβαινω. Δεν ειναι λογικο. Δεν μου εχει ξανασυμβει. Ψαχνω απεγνωσμενα το βλεμμα σου. Υποκυπτω στο χαμογελο σου. Προσπαθω να καταλαβω τι με τραβαει σε σενα. Δεν μπορω να σκεφτω. Δεν μπορω να κρυφτω. Σε σκεφτομαι συνεχεια. Και χαμογελαω. Χαμογελαω ασταματητα. Με κοιτας και χανομαι. Χανομαι στο βλεμμα σου. Προσεχω καθε λεξη σου. Καθε εκφραση του προσωπου σου. Προφερεις το ονομα μου και καθε φορα εντυπωσιαζομαι. Κρυωνω και αναζητω την αγκαλια σου. Περπατω και προσπαθω να ειμαι τελεια. Αλλες φορες τελεια, αλλες φορες απλα ο εαυτος μου. Με κοιτας και χαμογελαω. Χαμογελανε και τα αυτια μου. Και δεν μπορω να παψω να χαμογελαω. Μαλλον δειχνω χαζοχαρουμενη. Ισως και χαζη. Τι μου συμβαινει; Μηπως δεν ειμαι καλα; Αλλα νιωθω υπεροχα. Και για τωρα μου αρκει.

Δεν ξερω γιατι.

Μπαίνω μέσα. Κοιτώ γύρω μου. Τίποτα ενδιαφέρον. Αράζω. Μπαίνεις κι εσύ. Προσπαθώ να φανώ φυσιολογική. Δεν ξέρω γιατί. Μιλάς. Οι άλλοι σε γράφουν. Εγώ σου απαντώ. Μου προτείνεις κάτι να ακούσω. Κάτι σου λένε. Νευριάζεις. Δε μ' ακούς. Μου μιλάς. Σου μιλάω. Μιλάμε. Ζητάς το βιβλίο που κρατώ. Σου φαίνεται ενδιαφέρον. Εντυπωσιάζομαι. Δεν περίμενα να σου φανεί ενδιαφέρον. "Κάποια στιγμή θα μου το δανείσεις αυτό" μου λες. Τα χάνω για λίγο. Δεν ξέρω γιατί. Ψάχνω να βρω κάτι να πω. Δεν ξέρω γιατί. "Ναι, αμέ! Γιατί όχι;" απαντώ τελικά. Το ξανασκέφτομαι. Κακή ιδέα. Έπρεπε να σου ζητήσω να μου το θυμίσεις. Δεν πειράζει. Μιλάμε κι άλλο. Νιώθω χαρούμενη. Δεν ξέρω γιατί. Πρέπει να φύγω. Σε χαιρετώ. Πάω σπίτι. Ακούω αυτό που μου πρότεινες. Ξανά και ξανά. Σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί. Δε μ' αρέσεις. Δεν είσαι όμορφος. Αλλά μ' αρέσεις. Μα δε σε ξέρω. Μ' αρέσεις. Δεν ξέρω γιατί.

This summer...

This summer was a little different from the other summers of my life. I can't say it wasn't nice, it's summer! :P But it was weird. I was used to spend my summer here, in Rhodes. This time I spent almost a month in England(2 weeks in a campus in oxford and a week with my family in an apartment in london). I can say it was very interesting going away from home, two weeks alone, no family, no friends.. But it was very difficult for me to speak with other people, to make friends, to feel comfortable. And I don't think I had the time of my life... But, I had been in England before so I loved that I could experience every single road near to our house and every interesting restaurant and shop without doing sightseeing which I find quite boring. I had the opportunity to live in an appartment and a university, to go for a walk into the colourful market, to find all the pretty cafes and to eat a lot of muffins and biscuits. I had the opportunity to learn how they live. Anyway, I came back with a lot of photos, a lot of new things I bought there and a few memories.