άκυρες σκέψεις

Έχω μια ροζ γόβα. Είναι ψηλή και όμορφη. Οι φίλες μου συχνά την κουτσομπολεύουν και τη θαυμάζουν.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Θέλω να στολίσω δέντρο και να ψωνίζω δώρα μέσα στο κρύο και τ'αγιάζι μέχρι που να μην αντέχω άλλο. Και μετά να καθίσω σε ένα καφέ δίπλα στο τζάκι και να πιω ζεστή σοκολάτα.

Έκοψα τα μαλλιά μου. Μου αρέσουν έτσι. Είμαι εγώ. Πεθαίνω να δω την αντίδρασή σου. Αλλά φοβάμαι λίγο. Ελπίζω τουλάχιστον να αντιδράσεις.

Θα φάω ψαρόσουπα. Θα καθίσω στο τραπέζι με τους γονείς μου και τον αδερφό μου και θα κάνουμε πλάκα. Μετά θα πούνε τα νέα τους. Και θα βαριέμαι. Και μετά θα αρχίσω να λέω βλακείες. Και θα γελάμε όλοι μαζί. Και θα περάσουμε καλά.

Θέλω να σ'αγκαλιάσω. Και να μείνω εκεί για πάντα. Και να σε κοιτάζω. Και που και που να μου δίνεις και κανένα φιλί. Και θα είμαι χαρούμενη.

Λέω να μην πάω στη φυσική. Έτσι απλά από αντίδραση. Δε μ'αρέσει να υποστηρίζω τις μαλακίες του κάθε ηλίθιου επειδή αυτός είναι πεπεισμένος πως οι ιδέες του είναι σωστές.


:)

κρυφές επιθυμίες

Θα ήθελα να είναι Χριστούγεννα. Και να είμαι πέντε χρονών. Θα ήθελα επίσης να είμαι στον κόσμο μου. Και να με νοιάζει μόνο να παίξω. Και να μην κοιμηθώ την Πρωτοχρονιά. Θα ήθελα να πιστεύω στον Αϊ Βασίλη. Τις προάλλες είδα μια κυρία στο δρόμο. Ήταν παχουλή και φορούσε ένα φωσφοριζέ φόρεμα και γυαλιστερά παπούτσια. Ήταν σαν να την πήραν από το τσίρκο. Ίσως θα ήθελα να είμαι αυτή. Θα ήθελα επίσης να είμαι ο Αϊ Βασίλης. Ή μία από τις πριγκίπισσες του Disney. Αλλά αυτές είναι βαρετές. Θα ήθελα όμως να είμαι ο Μόγλυ ή ο Ταρζάν. Θα ήθελα να είμαι στον κόσμο μου. Και να μη με νοιάζει τίποτα. Και ταυτόχρονα θέλω να είμαι μια μικρή ιδιοφυΐα. Και ένας σούπερ ήρωας. Μάλλον θα ήθελα να είμαι τρελή.

Ίσως και να είμαι τελικά..

Θέλω να κοιμηθώ.

Κοιτάω από το παράθυρο. Ζηλεύω τη ζωντάνια. Τη ζωντάνια των πουλιών, του αέρα, του ήλιου. Κοιμάμαι. Μάλλον θα ήθελα να κοιμάμαι. Θα ήταν πιο εποικοδομητικό. Θέλω επίσης μουσική. Και ηχομόνωση. Όλοι μιλούν. Δε μπορώ να συμμετέχω σ' αυτό που λένε. Θέλω να κοιμηθώ. Δεν τους παρακολουθώ. Τους αγνοώ. Αλλά θέλω να μπορώ να μην τους ακούω. Ονειρεύομαι ένα κουμπί με την επιγραφή mute. Κάποιος είναι όρθιος. Γράφει στον πίνακα. Με αγριοκοιτάζει και συνεχίζει να γράφει. Δε βλέπω τι γράφει. Τα μάτια μου θολώνουν. Δεν έχω το κουράγιο να φορέσω τα γυαλιά μου. Μιλάει μια στο τόσο. Μιλάει δυνατά. Θέλω να σκάσει. Διαταράσσει το σταθερό μουρμούρισμα. Αυτός μάλλον δε θέλει να κοιμηθεί. Εγώ όμως θέλω. Θέλω το κρεβάτι μου, τις πιτζάμες μου και τα πολύχρωμα όνειρά μου.

Μια στιγμη ελευθεριας.

Κάνει κρύο. Έτσι μου λένε τουλάχιστον. Εγώ δεν κρυώνω. Όλοι περπατούν γρήγορα να κρυφτούν απ' τον αέρα, κουρνιάζουν στο εσωτερικό των μπουφάν τους, τρέμουν, αγκαλιάζονται και προσπαθούν να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Εγώ περπατώ, φορώντας όσο λιγότερα ρούχα μπορώ. Νιώθω τον αέρα να με αγγίζει, να με διαπερνά. Έρχεται σε επαφή με τον ιδρώτα στο σώμα μου και ξέρω ότι μετά θα κρυώσω. Ίσως να αρρωστήσω κιόλας. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει. Θέλω να νιώσω την υφή του αέρα. Την ένταση του κρύου. Αυτή τη μοναδική αίσθηση που σου προκαλεί ο κρύος αέρας. Τη στιγμιαία απομόνωση από τον κόσμο γύρω μου. Και την ελευθερία.

χαμογελαω :)

Σε σκεφτομαι. σε σκεφτομαι συνεχεια. Δεν το καταλαβαινω. Δεν ειναι λογικο. Δεν μου εχει ξανασυμβει. Ψαχνω απεγνωσμενα το βλεμμα σου. Υποκυπτω στο χαμογελο σου. Προσπαθω να καταλαβω τι με τραβαει σε σενα. Δεν μπορω να σκεφτω. Δεν μπορω να κρυφτω. Σε σκεφτομαι συνεχεια. Και χαμογελαω. Χαμογελαω ασταματητα. Με κοιτας και χανομαι. Χανομαι στο βλεμμα σου. Προσεχω καθε λεξη σου. Καθε εκφραση του προσωπου σου. Προφερεις το ονομα μου και καθε φορα εντυπωσιαζομαι. Κρυωνω και αναζητω την αγκαλια σου. Περπατω και προσπαθω να ειμαι τελεια. Αλλες φορες τελεια, αλλες φορες απλα ο εαυτος μου. Με κοιτας και χαμογελαω. Χαμογελανε και τα αυτια μου. Και δεν μπορω να παψω να χαμογελαω. Μαλλον δειχνω χαζοχαρουμενη. Ισως και χαζη. Τι μου συμβαινει; Μηπως δεν ειμαι καλα; Αλλα νιωθω υπεροχα. Και για τωρα μου αρκει.

Δεν ξερω γιατι.

Μπαίνω μέσα. Κοιτώ γύρω μου. Τίποτα ενδιαφέρον. Αράζω. Μπαίνεις κι εσύ. Προσπαθώ να φανώ φυσιολογική. Δεν ξέρω γιατί. Μιλάς. Οι άλλοι σε γράφουν. Εγώ σου απαντώ. Μου προτείνεις κάτι να ακούσω. Κάτι σου λένε. Νευριάζεις. Δε μ' ακούς. Μου μιλάς. Σου μιλάω. Μιλάμε. Ζητάς το βιβλίο που κρατώ. Σου φαίνεται ενδιαφέρον. Εντυπωσιάζομαι. Δεν περίμενα να σου φανεί ενδιαφέρον. "Κάποια στιγμή θα μου το δανείσεις αυτό" μου λες. Τα χάνω για λίγο. Δεν ξέρω γιατί. Ψάχνω να βρω κάτι να πω. Δεν ξέρω γιατί. "Ναι, αμέ! Γιατί όχι;" απαντώ τελικά. Το ξανασκέφτομαι. Κακή ιδέα. Έπρεπε να σου ζητήσω να μου το θυμίσεις. Δεν πειράζει. Μιλάμε κι άλλο. Νιώθω χαρούμενη. Δεν ξέρω γιατί. Πρέπει να φύγω. Σε χαιρετώ. Πάω σπίτι. Ακούω αυτό που μου πρότεινες. Ξανά και ξανά. Σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί. Δε μ' αρέσεις. Δεν είσαι όμορφος. Αλλά μ' αρέσεις. Μα δε σε ξέρω. Μ' αρέσεις. Δεν ξέρω γιατί.

This summer...

This summer was a little different from the other summers of my life. I can't say it wasn't nice, it's summer! :P But it was weird. I was used to spend my summer here, in Rhodes. This time I spent almost a month in England(2 weeks in a campus in oxford and a week with my family in an apartment in london). I can say it was very interesting going away from home, two weeks alone, no family, no friends.. But it was very difficult for me to speak with other people, to make friends, to feel comfortable. And I don't think I had the time of my life... But, I had been in England before so I loved that I could experience every single road near to our house and every interesting restaurant and shop without doing sightseeing which I find quite boring. I had the opportunity to live in an appartment and a university, to go for a walk into the colourful market, to find all the pretty cafes and to eat a lot of muffins and biscuits. I had the opportunity to learn how they live. Anyway, I came back with a lot of photos, a lot of new things I bought there and a few memories.

When "different" can be considered as "normal" everything can be perfect.

A music festival, a party, a chance to feel popular, or unknown, or just a concert. Encircled by a lot of familiar faces she was standing there, in front of the stage, in her wierd -for her environment- clothes, squashed, trying to take some photos. However, she was feeling very happy and for the first time in her life "not wierd". She was somewhere where the people around her were just like her, different, and that feeling made her want to bond with the audience and dance. After a while, the singer of the band looked at her and smiled. Now, everything was perfect. :)

energy

love.

sadness.

surprise.

contemplation.

energy.

I just love him..

:$ <3

carnival

Just a small period of the year, but the only one that everyone can dress up however he/she wants without critics. A quite magical.. no?