κρυφές επιθυμίες

Θα ήθελα να είναι Χριστούγεννα. Και να είμαι πέντε χρονών. Θα ήθελα επίσης να είμαι στον κόσμο μου. Και να με νοιάζει μόνο να παίξω. Και να μην κοιμηθώ την Πρωτοχρονιά. Θα ήθελα να πιστεύω στον Αϊ Βασίλη. Τις προάλλες είδα μια κυρία στο δρόμο. Ήταν παχουλή και φορούσε ένα φωσφοριζέ φόρεμα και γυαλιστερά παπούτσια. Ήταν σαν να την πήραν από το τσίρκο. Ίσως θα ήθελα να είμαι αυτή. Θα ήθελα επίσης να είμαι ο Αϊ Βασίλης. Ή μία από τις πριγκίπισσες του Disney. Αλλά αυτές είναι βαρετές. Θα ήθελα όμως να είμαι ο Μόγλυ ή ο Ταρζάν. Θα ήθελα να είμαι στον κόσμο μου. Και να μη με νοιάζει τίποτα. Και ταυτόχρονα θέλω να είμαι μια μικρή ιδιοφυΐα. Και ένας σούπερ ήρωας. Μάλλον θα ήθελα να είμαι τρελή.

Ίσως και να είμαι τελικά..

Θέλω να κοιμηθώ.

Κοιτάω από το παράθυρο. Ζηλεύω τη ζωντάνια. Τη ζωντάνια των πουλιών, του αέρα, του ήλιου. Κοιμάμαι. Μάλλον θα ήθελα να κοιμάμαι. Θα ήταν πιο εποικοδομητικό. Θέλω επίσης μουσική. Και ηχομόνωση. Όλοι μιλούν. Δε μπορώ να συμμετέχω σ' αυτό που λένε. Θέλω να κοιμηθώ. Δεν τους παρακολουθώ. Τους αγνοώ. Αλλά θέλω να μπορώ να μην τους ακούω. Ονειρεύομαι ένα κουμπί με την επιγραφή mute. Κάποιος είναι όρθιος. Γράφει στον πίνακα. Με αγριοκοιτάζει και συνεχίζει να γράφει. Δε βλέπω τι γράφει. Τα μάτια μου θολώνουν. Δεν έχω το κουράγιο να φορέσω τα γυαλιά μου. Μιλάει μια στο τόσο. Μιλάει δυνατά. Θέλω να σκάσει. Διαταράσσει το σταθερό μουρμούρισμα. Αυτός μάλλον δε θέλει να κοιμηθεί. Εγώ όμως θέλω. Θέλω το κρεβάτι μου, τις πιτζάμες μου και τα πολύχρωμα όνειρά μου.