Σ'αγαπώ.

"Σ'αγαπω" αναφωνησε το κοριτσι καθως γελουσε. Δεν της φανηκε περιεργο. Ήταν μια έκφραση που συνηθιζε να λεει. Το αγόρι κοκκαλωσε. Δεν περιμενε να ακουσει κατι παρόμοιο. Οι λεξεις που επελεξε να προφερει το κοριτσι και τα εκατονταδες ερωτηματα που κρυβονταν απο πισω τους εκαναν το αγορι σκεπτικο. "Μ'αγαπας; Στ'αληθεια;" ρωτησε το αγορι με απορία στα ματια. Εκεινη τρομαξε. Κοιτουσε το αγορι που μεχρι πριν μερικα λεπτα μιλουσε ανετα και γελουσε με την καρδια του και στο ακουσμα των λεξεων εμοιαζε λες και τον πηγαιναν σε εκτελεστικο αποσπασμα. Παρ' ολ' αυτά χωρις να χασει το χαμογελο της του απαντησε ηρεμα: "Φυσικα σ'αγαπω. Σ'αγαπω οπως αγαπω ενα φιλο μου ή τους γονεις μου. Σ'αγαπω οπως αγαπω μια καλη ταινια ή τη μυρωδια του καφε. Σ'αγαπω οπως αγαπω τη σοκολατα, το χιονι, ενα καλο βιβλιο, τα παρδαλα παπουτσια, τη λεξη "κλαξον" ή να παταω ξερα φυλλα το φθινοπωρο. Σ'αγαπω οπως αγαπω τον ερωτα, χωρις ομως αυτο να σημαινει πως σε ερωτευομαι."...

άκυρες σκέψεις

Έχω μια ροζ γόβα. Είναι ψηλή και όμορφη. Οι φίλες μου συχνά την κουτσομπολεύουν και τη θαυμάζουν.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Θέλω να στολίσω δέντρο και να ψωνίζω δώρα μέσα στο κρύο και τ'αγιάζι μέχρι που να μην αντέχω άλλο. Και μετά να καθίσω σε ένα καφέ δίπλα στο τζάκι και να πιω ζεστή σοκολάτα.

Έκοψα τα μαλλιά μου. Μου αρέσουν έτσι. Είμαι εγώ. Πεθαίνω να δω την αντίδρασή σου. Αλλά φοβάμαι λίγο. Ελπίζω τουλάχιστον να αντιδράσεις.

Θα φάω ψαρόσουπα. Θα καθίσω στο τραπέζι με τους γονείς μου και τον αδερφό μου και θα κάνουμε πλάκα. Μετά θα πούνε τα νέα τους. Και θα βαριέμαι. Και μετά θα αρχίσω να λέω βλακείες. Και θα γελάμε όλοι μαζί. Και θα περάσουμε καλά.

Θέλω να σ'αγκαλιάσω. Και να μείνω εκεί για πάντα. Και να σε κοιτάζω. Και που και που να μου δίνεις και κανένα φιλί. Και θα είμαι χαρούμενη.

Λέω να μην πάω στη φυσική. Έτσι απλά από αντίδραση. Δε μ'αρέσει να υποστηρίζω τις μαλακίες του κάθε ηλίθιου επειδή αυτός είναι πεπεισμένος πως οι ιδέες του είναι σωστές.


:)

κρυφές επιθυμίες

Θα ήθελα να είναι Χριστούγεννα. Και να είμαι πέντε χρονών. Θα ήθελα επίσης να είμαι στον κόσμο μου. Και να με νοιάζει μόνο να παίξω. Και να μην κοιμηθώ την Πρωτοχρονιά. Θα ήθελα να πιστεύω στον Αϊ Βασίλη. Τις προάλλες είδα μια κυρία στο δρόμο. Ήταν παχουλή και φορούσε ένα φωσφοριζέ φόρεμα και γυαλιστερά παπούτσια. Ήταν σαν να την πήραν από το τσίρκο. Ίσως θα ήθελα να είμαι αυτή. Θα ήθελα επίσης να είμαι ο Αϊ Βασίλης. Ή μία από τις πριγκίπισσες του Disney. Αλλά αυτές είναι βαρετές. Θα ήθελα όμως να είμαι ο Μόγλυ ή ο Ταρζάν. Θα ήθελα να είμαι στον κόσμο μου. Και να μη με νοιάζει τίποτα. Και ταυτόχρονα θέλω να είμαι μια μικρή ιδιοφυΐα. Και ένας σούπερ ήρωας. Μάλλον θα ήθελα να είμαι τρελή.

Ίσως και να είμαι τελικά..

Θέλω να κοιμηθώ.

Κοιτάω από το παράθυρο. Ζηλεύω τη ζωντάνια. Τη ζωντάνια των πουλιών, του αέρα, του ήλιου. Κοιμάμαι. Μάλλον θα ήθελα να κοιμάμαι. Θα ήταν πιο εποικοδομητικό. Θέλω επίσης μουσική. Και ηχομόνωση. Όλοι μιλούν. Δε μπορώ να συμμετέχω σ' αυτό που λένε. Θέλω να κοιμηθώ. Δεν τους παρακολουθώ. Τους αγνοώ. Αλλά θέλω να μπορώ να μην τους ακούω. Ονειρεύομαι ένα κουμπί με την επιγραφή mute. Κάποιος είναι όρθιος. Γράφει στον πίνακα. Με αγριοκοιτάζει και συνεχίζει να γράφει. Δε βλέπω τι γράφει. Τα μάτια μου θολώνουν. Δεν έχω το κουράγιο να φορέσω τα γυαλιά μου. Μιλάει μια στο τόσο. Μιλάει δυνατά. Θέλω να σκάσει. Διαταράσσει το σταθερό μουρμούρισμα. Αυτός μάλλον δε θέλει να κοιμηθεί. Εγώ όμως θέλω. Θέλω το κρεβάτι μου, τις πιτζάμες μου και τα πολύχρωμα όνειρά μου.

Μια στιγμη ελευθεριας.

Κάνει κρύο. Έτσι μου λένε τουλάχιστον. Εγώ δεν κρυώνω. Όλοι περπατούν γρήγορα να κρυφτούν απ' τον αέρα, κουρνιάζουν στο εσωτερικό των μπουφάν τους, τρέμουν, αγκαλιάζονται και προσπαθούν να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Εγώ περπατώ, φορώντας όσο λιγότερα ρούχα μπορώ. Νιώθω τον αέρα να με αγγίζει, να με διαπερνά. Έρχεται σε επαφή με τον ιδρώτα στο σώμα μου και ξέρω ότι μετά θα κρυώσω. Ίσως να αρρωστήσω κιόλας. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει. Θέλω να νιώσω την υφή του αέρα. Την ένταση του κρύου. Αυτή τη μοναδική αίσθηση που σου προκαλεί ο κρύος αέρας. Τη στιγμιαία απομόνωση από τον κόσμο γύρω μου. Και την ελευθερία.

χαμογελαω :)

Σε σκεφτομαι. σε σκεφτομαι συνεχεια. Δεν το καταλαβαινω. Δεν ειναι λογικο. Δεν μου εχει ξανασυμβει. Ψαχνω απεγνωσμενα το βλεμμα σου. Υποκυπτω στο χαμογελο σου. Προσπαθω να καταλαβω τι με τραβαει σε σενα. Δεν μπορω να σκεφτω. Δεν μπορω να κρυφτω. Σε σκεφτομαι συνεχεια. Και χαμογελαω. Χαμογελαω ασταματητα. Με κοιτας και χανομαι. Χανομαι στο βλεμμα σου. Προσεχω καθε λεξη σου. Καθε εκφραση του προσωπου σου. Προφερεις το ονομα μου και καθε φορα εντυπωσιαζομαι. Κρυωνω και αναζητω την αγκαλια σου. Περπατω και προσπαθω να ειμαι τελεια. Αλλες φορες τελεια, αλλες φορες απλα ο εαυτος μου. Με κοιτας και χαμογελαω. Χαμογελανε και τα αυτια μου. Και δεν μπορω να παψω να χαμογελαω. Μαλλον δειχνω χαζοχαρουμενη. Ισως και χαζη. Τι μου συμβαινει; Μηπως δεν ειμαι καλα; Αλλα νιωθω υπεροχα. Και για τωρα μου αρκει.

Δεν ξερω γιατι.

Μπαίνω μέσα. Κοιτώ γύρω μου. Τίποτα ενδιαφέρον. Αράζω. Μπαίνεις κι εσύ. Προσπαθώ να φανώ φυσιολογική. Δεν ξέρω γιατί. Μιλάς. Οι άλλοι σε γράφουν. Εγώ σου απαντώ. Μου προτείνεις κάτι να ακούσω. Κάτι σου λένε. Νευριάζεις. Δε μ' ακούς. Μου μιλάς. Σου μιλάω. Μιλάμε. Ζητάς το βιβλίο που κρατώ. Σου φαίνεται ενδιαφέρον. Εντυπωσιάζομαι. Δεν περίμενα να σου φανεί ενδιαφέρον. "Κάποια στιγμή θα μου το δανείσεις αυτό" μου λες. Τα χάνω για λίγο. Δεν ξέρω γιατί. Ψάχνω να βρω κάτι να πω. Δεν ξέρω γιατί. "Ναι, αμέ! Γιατί όχι;" απαντώ τελικά. Το ξανασκέφτομαι. Κακή ιδέα. Έπρεπε να σου ζητήσω να μου το θυμίσεις. Δεν πειράζει. Μιλάμε κι άλλο. Νιώθω χαρούμενη. Δεν ξέρω γιατί. Πρέπει να φύγω. Σε χαιρετώ. Πάω σπίτι. Ακούω αυτό που μου πρότεινες. Ξανά και ξανά. Σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί. Δε μ' αρέσεις. Δεν είσαι όμορφος. Αλλά μ' αρέσεις. Μα δε σε ξέρω. Μ' αρέσεις. Δεν ξέρω γιατί.