Μια στιγμη ελευθεριας.

Κάνει κρύο. Έτσι μου λένε τουλάχιστον. Εγώ δεν κρυώνω. Όλοι περπατούν γρήγορα να κρυφτούν απ' τον αέρα, κουρνιάζουν στο εσωτερικό των μπουφάν τους, τρέμουν, αγκαλιάζονται και προσπαθούν να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Εγώ περπατώ, φορώντας όσο λιγότερα ρούχα μπορώ. Νιώθω τον αέρα να με αγγίζει, να με διαπερνά. Έρχεται σε επαφή με τον ιδρώτα στο σώμα μου και ξέρω ότι μετά θα κρυώσω. Ίσως να αρρωστήσω κιόλας. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει. Θέλω να νιώσω την υφή του αέρα. Την ένταση του κρύου. Αυτή τη μοναδική αίσθηση που σου προκαλεί ο κρύος αέρας. Τη στιγμιαία απομόνωση από τον κόσμο γύρω μου. Και την ελευθερία.